Hepimiz farklıyız, bunun da farkındayız, fiziksel özelliklerimizden, ses tonumuza, olaylara verdiğimiz tepkilerden düşünce tarzımıza kadar başka başkayız… En fazla benzeriz birbirimize ama aynı değiliz asla.
Konu çocuklarımız olunca nedense onları hep birileriyle aynı kantarda tartma eğiliminde oluruz. Falancanın oğlu okulda şu puanı almış, filancanın kızı evde annesine yardım ediyormuş gibi cümleler havada uçuşur.
Daha küçük çocuklarımıza ama bak arkadaşın bitirdi yemeğini, sen hala lokmaları sayıyorsun ya da arkadaşın senden hızlı koşuyor deriz. Ama bilmeyiz bunun onlara nasıl zarar verdiğini, hatta aynı evin içinde büyüyen kardeşleri bile kıyaslar dururuz birbiriyle. Halbuki her çocuk zayıf yönleriyle, güçlü yönleriyle başka bir bireydir ve kendi özelliklerine göre değerlendirilmelidir. Ve bize düşen onu olduğu gibi kabul etmek, zayıf yönlerine güçlendirmek için destek olmak, güçlü yönlerini olumlu pekiştirmektir.
Çocuklarımızda kendine güven duygusunu zedelememek, kıskançlık duygularına yol açmamak için asla kıyaslama yapmamalıyız. Tüm ebeveynler çocuklarının daha iyi, en iyi olmasını istediği için böyle davrandığını söyler ancak bu durum çocuklarımıza zarar vermektedir.
Beş parmağın beşinin de bir olmaması misali aslına bakarsanız çocuklarımız iyi ki birbirlerinden farklılar, iyi ki her birinin güçlü yönleri ve zayıf yönleri birbirine benzemez. Çocuklarımızı her şekilde seviyoruz elbette ki, geriye bir de her şekilde onları kabul ettiğimizi göstermek kalıyor.
